Rozdział 1

Kiedy weszli do wielkiej Sali dziewczyna znów poczuła się jak na pierwszym roku. Z ciekawością oglądała zaczarowany sufit i zastanawiała się jak to możliwe, że parę miesięcy temu był tutaj tylko gruz. Coraz więcej uczniów zbierało się przy stołach swoich domów. Brązowooka przez cały czas była pewna, że tylko niewielka ilość z powrotem przybędzie do szkoły. Jednak jakie było jej zdziwienie, kiedy przy stołach prawie zabrakło miejsc, a nadal pierwszoroczni nie zostali przydzieleni do domów. Uśmiechnęła się do siebie na tę myśl i rozejrzała się po twarzach swoich przyjaciół. Harry, Ron, Ginny, Luna, Neville… wszyscy rozmawiali ze sobą przyjaźnie i śmiali się radośnie. Hermiona poczuła, że serce jej rośnie na ten widok. Taaak, jest w domu.

-Panno Granger, proszę po kolacji przyjść do mojego gabinetu, dobrze? – Dziewczynę zaskoczyło, kiedy profesor McGonagall dotknęła jej ramienia. Odwróciła się w stronę kobiety i szybko pokiwała głową – Tak, oczywiście Pani profesor.

Kiedy nauczycielka odsunęła się na bezpieczną odległość Ron od razu zapytał:

- Jak myślisz, o co jej chodzi? Dlaczego wezwała tylko Ciebie?

- Możliwe, że chce omówić obowiązki. W liście dostałam informację, że zostałam wybrana na prefekta. Ciekawe kto jeszcze z naszego domu nim został. – odpowiedziała Hermiona

- Ja też dostałem taką informację, ale wcześniej się dowiedziałem, że spotkanie prefektów jest dopiero jutro popołudniu – powiedział Harry, co doprowadziło Hermione do lekkiego bólu brzucha

- Nie denerwuj się, Hermi. Przecież niczego nie przeskrobałaś – powiedziała z uśmiechem Ginny i puściła do niej oczko.

Chwilę później rozpoczęło się przydzielanie pierwszorocznych do domów. Przy stołach zaczęło się robić coraz ciaśniej, jednak nikogo to nie denerwowało. Wszyscy bardzo się cieszyli, że jest tyle chętnych aby kontynuować naukę. Po ceremonii stoły zostały pokryte jedzeniem i dopiero wtedy wszyscy poczuli jak bardzo są głodni.

Hermiona nie spieszyła się z kończeniem kolacji, bo miała złe przeczucia co do rozmowy z profesor. Jednak czas leciał nieubłaganie i dziewczyna poczuła, że to najwyższy czas, aby pójść na spotkanie.

- Już idziesz? – krzyknął za nią Harry

- Tak, im szybciej się dowiem o co chodzi tym lepiej, spotkamy się w pokoju wspólnym – odkrzyknęła Gryfonka i ruszyła szybko przed siebie. Nagle poczuła opór i zachwiała się na nogach.

- Uważaj jak łazisz, ofiaro! – jego głos był zimny jak lód, którym mógłby zmrozić wszystkich na Wielkiej Sali.

- MALFOY!? – krzyknęła zdziwiona do granic możliwości dziewczyna – Co Ty tutaj robisz!?

- Nie widzisz? Próbuję wejść! Ale oczywiście musiała wpaść na mnie jakaś szlama i teraz przez Ciebie będę musiał umyć się środkiem odkażającym! – powiedział z nienawiścią i spojrzał na nią z obrzydzeniem.

- Wiesz co Malfoy? PIERDOL SIĘ! – odpowiedziała ze złością, wyminęła go i ruszyła w stronę wyjścia.

Blondyn stał jeszcze chwilę w bezruchu i zastanawiał się kiedy Granger zaczęła tak przeklinać i stała się aż tak bojowa. No trudno, pomyślał, i tak sobie jakoś z nią poradzi.

- Dawaj do nas, a nie tam tak stoisz! Zakochałeś się czy co? – krzyknął do niego Zabini. Pff, zakochał, a to ci dopiero żart, pomyślał chłopak i usiadł szybko między kolegami.

*** 

- Dzień dobry, czy mogę wejść? – zapytała dziewczyna zaraz po zapukaniu w drzwi.

- Tak, oczywiście, wejdź proszę i usiądź. – odpowiedziała profesor McGonagall.

Kiedy Gryfonka otworzyła szerzej drzwi zobaczyła nie tylko nauczycielkę, ale także dyrektora Dumbledora.

- Oh, dzień dobry dyrektorze! Jak miło Pana widzieć! – uśmiechnęła się szczerze brązowooka. Zawsze bardzo go lubiła i darzyła wielkim szacunkiem.

Dyrektor również uśmiechnął się szczerze na jej widok, jednak Gryfonka zauważyła jakiś dziwny błysk w jego oczach. Czyżby to rozbawienie?

Kiedy usiadła, nauczycielka zaczęła mówić:

- Panno Granger, wezwałam panią dziś na to spotkanie ponieważ sprawa jest niecierpiąca zwłoki. Otóż, wybraliśmy panią nie tylko na Prefekta, ale również na Prefekta Naczelnego. – nauczycielka zrobiła teatralną przerwę i spojrzała na nią, oczekując jej reakcji. Dyrektorowi przez cały czas nie schodził uśmiech z twarzy.

- Oh, ale jak to? Czy to nie Kate miała nim zostać? – odpowiedziała Gryfonka

- Tak, jednak uznaliśmy, że pani będzie lepszym Prefektem – powiedziała profesor i spojrzała wymownie na dyrektora. Ten za to stał cały czas uśmiechnięty obok jej biurka, trzymał splecione ręce na brzuchu i bujał się delikatnie na stopach.

- Zatem mogę rozumieć, że zgadza się pani przyjąć obowiązki Prefekta Naczelnego? – zapytała oficjalnie McGonagall

- Tak, oczywiście! – odpowiedziała Hermiona chyba trochę zbyt entuzjastycznie. Nie przerażała jej ilość dodatkowych obowiązków, jednak była lekko zawiedziona, że to nie była ich pierwszym wyborem.

- Tak więc gratuluję bardzo serdecznie – Nauczycielka wstała zza biurka i podała dziewczynie odznakę Prefekta Naczelnego. Hermiona uśmiechnęła się promiennie i dumnie przypięła ją na piersi. 

Dyrektor wydawał się coraz bardziej uśmiechnięty i rozbawiony.

- Dobrze, w takim razie przejdźmy do konkretów. Jak już pewnie zdążyłaś się dowiedzieć, nie udało nam się odbudować wszystkich pięter tak jak było wcześniej. Również pewnie jesteś świadoma, iż Prefekci Naczelni mają własne dormitoria. – zrobiła przerwę i spojrzała na dziewczynę, a ta pokiwała głową ze zrozumieniem. Było jej smutno, że nie będzie już dzieliła pokoju z koleżankami, jednak z drugiej strony będzie mogła w spokoju się uczyć i nikt nie będzie jej przeszkadzał.

- Wcześniej dormitoria mieściły się na 3 piętrze. Teraz stworzyliśmy je na 5. Nie udało nam się stworzyć czterech oddzielnych pomieszczeń, dlatego stworzyliśmy dwa. Pani i pani współlokator będziecie musieli dzielić salon oraz łazienkę. Sypialnie macie oczywiście oddzielne. – powiedziała jednym tchem jak by wyjawiała jakiś sekret. Hermiona spojrzała na nią czujnie. „O co jej chodzi?” pomyślała i spojrzała na dyrektora. Ten wydawał się wręcz dobrze bawić.

- Aby było sprawiedliwie zrobiliśmy losowanie z którym z domów będzie Pani dzieliła dormitorium. Padało na Slytherin. – ostatnie zdanie powiedziała chyba zbyt głośno, bo Hermiona aż otworzyła szerzej oczy.

- Ale jak to?! Pani profesor? Przecież wiecie jak bardzo walczą ze sobą Gryfoni i Ślizgoni! – wykrzyknęła trochę zbyt odważnie i spotkała się ze złym spojrzeniem nauczycielki.

- Przykro mi, ale w tej kwestii nie ma dyskusji. Los zdecydował. Czy możemy przejść teraz do obowiązków? – powiedziała surowo kobieta

- Tak, naturalnie – Gryfonka z bezsilności opuściła głowę

- Po pierwsze, w grudniu odbędzie się Bal Bożonarodzeniowy, a po świętach zostanie zorganizowane spotkanie z reprezentantami innych szkół w celu integracji. Musimy się pozbierać po tych ciężkich czasach – końcówkę powiedziała już bardziej do siebie niżby do uczennicy

- Dodatkowo panno Granger, do naszej szkoły dołączyło parę osób z innych szkół. Zostali już przydzieleni do danych Prefektów, których zadaniem będzie oprowadzenie ich po szkole oraz zapoznanie ich z tutejszymi zasadami – odezwał się w końcu dyrektor – Jednak te osoby poznacie jutro na spotkaniu Prefektów o 16.

- Czy to wszystko? – zapytała Gryfonka, kiedy zapanowała niezręczna cisza.

- Tak, to wszystko co chcieliśmy Pani przekazać jako Prefektowi Naczelnemu. Całej reszty dowie się już Pani jutro na spotkaniu. A teraz możesz udać się już do swojego dormitorium – powiedział dyrektor i znów zobaczyła w jego oczach dziwny błysk. Trudno, pomyślała, prędzej czy później się dowie, jeżeli to coś ważnego.

- Dobranoc – powiedziała grzecznie i wyszła z gabinetu dyrektorki

***

Pierwszy rozdział za mną. Mam wiele pomysłów w głowie i mam nadzieje, że uda mi się je przelać na "papier". 

Buziaki! :)