Rozdział 2

- Hermiona! Zaczekaj! – brązowooka usłyszała za sobą głos przyjaciółki. Ginny szybko pędziła w jej stronę. – I jak było? Co ci powiedzieli? – zapytała zaciekawiona ruda.

- Zostałam Prefektem Naczelnym – odpowiedziała Hermiona ze smutną miną

- IIIIII! – Ginny rzuciła się na nią z piskiem – To super! – kiedy zobaczyła minę przyjaciółki zapytała – Dlaczego się nie cieszysz?

- Bo zmieniam dormitorium. Będę mieszkała z jakimś ślizgonem – powiedziała zniesmaczona

- Nooo to rzeczywiście. A wiesz już z kim?

- Z tego wszystkiego zapomniałam zapytać, ale pewnie za chwilę się dowiem – odpowiedziała ze złością

- Oj tam, Hermi, głowa do góry! Na pewno nie może być tak źle i sobie poradzisz. A teraz chodźmy na imprezę – powiedziała ruda i wyszczerzyła wszystkie zęby

- jaką imprezę? – Hermiona otworzyła szeroko oczy

- Krukoni zapraszają z okazji rozpoczęcia szkoły. Chodź posiedzimy, napijemy się i pośmiejemy - Ginny od początku czuła, że jej przyjaciółka będzie stawiała opory. Hermiona nigdy nie lubiła łamać zasad szkolnych, tym bardziej teraz, kiedy została prefektem.

- Dobra, chodźmy. - Powiedziała brązowooka i ruszyła przed siebie

Ginny jeszcze przez chwile została w miejscu gdzie zostawiła ją przyjaciółka i zastanawiała się jak udało jej się tak szybko namówić przyjaciółkę. Jednak szybko do niej dołączyła i szły chwile w milczeniu.

Kiedy doszły do Pokoju Wspólnego Krukonów, zatrzymały się przed obrazem.

- Nie znasz hasła, prawda? - zapytała z zrezygnowaniem Hermiona

- Cholera, zapomniałam zapytać - odpowiedziała Ginny. Jednak szybko przyszedł ktoś na ratunek. Zza rogu wyłoniła się Luna, która szła za rękę z Nevillem. Gryfonki uśmiechnęły się pod nosem. Byli jedyną parą, która wytrzymała czasy po wojnie. Byli od siebie tak różni, jednak na kilometr było widać jak są w sobie zakochani.

- Cześć wam! Na co czekacie? - zapytał Neville, nie biorąc pod uwagę tak głupiej wpadki Ginny.

- Na was czekamy! - odpowiedziała szybko Ginny, wzięła pod bok Lunę i mrugnęła znacząco do Hermiony, która w odpowiedzi zachichotała cicho.

Kiedy blondynka wypowiedziała hasło i drzwi zaczęły się otwierać do uszu czterech znajomych dotarły głośne dzwięki muzyki, rozmów i śmiechu. Weszli szybko do środka, żeby nikt nieproszony z zewnątrz nie usłyszał tej nielegalnej imprezy. Hermiona rozejrzała się szybko po pomieszeniu w poszukiwaniu znajomych. Zauważyła, że Pokój Wspólny Krukonów był urządzony podobnie jak w wieży Gryffindoru, jednak zdecydowanie panował tutaj kolor niebieski. Jednak dało się zauważyć, że na potrzeby imprezy wyczarowano mnóstwo balonów i serpentyn w czterech kolorach, które oznaczały różne domy Hogwartu. Dobrze wymyślone, pomyślała Hermiona. Uczniowie śmiali się i rozmawiali. Wszyscy próbowali nadrobić zaległości u swoich kolegów i dowiedzieć się jak spędzili wakacje. Minione miesiące były czasem odnowy i zadumy. Teraz, kiedy wszyscy byli znów razem, mogli cieszyć się sobą i odważnie patrzeć w przyszłość.

- Dziewczyny, jesteście! Jak udało ci się namówić Hermionę na taką imprezę? - Zapytał Harry i wręczył koleżankom po butelce piwa kremowego. Brązowooka zauważyła, że ruda i zielonooki dobrze się dogadują, pomimo niedawnego rozstania. Pamiętała jak by to wczoraj - Ginny, jak leżała na jej kolanach i wypłakiwała oczy nad złamanym sercem, a pare godzin później zamyślone i smutne oczy Harrego, który był również załamany co jego była dziewczyna. Do tej pory Hermiona nie rozumiała przyczyny ich zerwania. Była pewna, że to kolejna z ich kłótni i że zaraz do siebie wrócą. Jednak jak się okazało było im lepiej oddzielnie. Tak samo jak jej i Ronowi. Jednak w ich przypadku zerwanie było jednostronne. Brązowooka czuła, że nie tak powinnien wyglądać związek. Po decyzji bycia razem spodziewała się fajerwerków i motylków w brzuchu, jednak nic się nie zmieniło. Nadal go kochała, jednak nie jak chłopaka tylko nadal jak przyjaciela. Stanął jej przed oczami obraz załamanego Rona. Była przygotowana, że będzie on o nią walczył, jednak pokiwał tylko ze zrozumieniem głową i odszedł. Do dziś czuła, że wszystko między nimi nie zostało wyjaśnione i ich relacje nadal nie były takie jak wcześniej, mimo, że obiecali sobie, że wciąż będą się przyjaźnić.

- Hermi, jak rozmowa z profesorką? - Zapytał Harry, wyprowadzając ją z zamyślenia. Dziewczyna opowiedziała im wszystko ze szczegółami i w ramach smutku, że nie będzie już dzieliła Pokoju Wspólnego z przyjaciółmi wypiła całą butelkę piwa na raz.

- Ej ej ej, koleżanko. Jeszcze trochę to będziemy musieli cię zanieść do łóżka! - Zaśmiał się Harry, jednak zmartwił się lekko o przyjaciółkę. Pomyślał, że może nie jest już z nią tak dobrze, jak go zapewniała. Przypomniało mu się, jak przez pare tygodni Hermiona walczyła z depresją. Nie mogła się pozbierać po stracie tylu bliskich osób i nie mogła wymazać krwawej masakry z głowy. Kiedy po wielu dniach spędzonych w łóżku Hermiona w końcu się podniosła, zaczęła codziennie biegać. Zaczynała od małych dystansów, jednak kończyła dopiero wtedy, gdy nie miała siły nabrać powietrza w płuca, a nogi robiły się jak z waty. Wtedy czuła się spełniona, wiedziała, że żyje. W głębi duszy Hermiona wciąż czekała na wiadomość od kogoś z Zakonu Feniksa, że znaleźli jej rodziców. Codziennie budziła się i zasypiała z myślą czy jeszcze kiedykolwiek ich zobaczy. Aż w końcu nadszedł ten dzień, gdy udało się ich odszukać. Dziewczyna płakała cały dzień ze szczęścia, jednak nie mogła się z nimi zobaczyć dopóki nie przywrócono im wspomnień. Były to dla niej dni ciągnące się w nieskończoność, ponieważ wiedziała jak bardzo bolesne są procedury przywracania pamięci. Nigdy nie zapomni dnia, gdy ujrzała rodziców i zobaczyła w ich oczach wszystko za czym tak bardzo tęskniła. Była wtedy najszcześliwszy człowiekiem na świecie i wiedziała, że od teraz może zacząć oddychać i rozpocząć swoje życie od nowa.

- Spokojnie, nic mi nie będzie. Ginny zaprawiła mnie w bojach w wakacje - powiedziała Hermiona i uśmiechnęła się znacząco do przyjaciółki. Ruda zachichotała cicho.

- Chodź moja kompanko, weźmiemy sobie jeszcze po jednym. - zaśmiała się Ginny, wzięła brązowookom pod rękę i zaczęły się przeciskać do wielkiego stołu ustawionego po drugiej stronie pokoju.

- Kogo my tu mamy, no no - usłyszały dziewczyny zza swoich pleców - Co takie sztywniaczki robią na imprezie?

- Zabini, czego chcesz? - warknęła groźnie Ginny i zmarszczyła oczy

- Ohoho, taka mała a taka groźna. Kto by pomyślał. I tak wyglądasz jak szczeniaczek. Podrapać Cię za uszkiem? - powiedział z ironią chłopak i uśmiechnął się do niej szczerze.

- Nie dzięki, bardziej zastanawia mnie co TY tu robisz. Kto tutaj wpuścił obślizgłych brzydali? - Zadała pytanie, teatralnie rozglądając się na boki.

Zza pleców Bleasa nagle wyłonił się blondyn i spokojnie podszedł do dziewczyn. Zbyt blisko. Ginny poczuła instynkt samozachowawczy i zrobiła krok w tył. Hermiona jednak stała twardo w tym samym miejscu i patrzyła z nienawiścią na Malfoya.

- Po co tutaj przylazłeś, zdrajco? Nikt ciebie tutaj nie chce. - Hermiona poczuła przypływ odwagi, której nie chciała tłumaczyć piwem, które chwile wcześniej wypiła.

- Jak widać, ktoś mnie jednak chce, skoro tutaj stoję. Masz z tym jakiś problem? Możesz w każdej chwili wyjść - odpowiedział jej szybko blondyn. Nie dał po sobie poznać, że mocno dotknęło go słowo "zdrajca". To była jedyna rzecz, która mogła go zranić, ponieważ wiedział, że dziewczyna mówi prawdę. Pomimo tego, że wszystkie czyny, które popełnił w przeszłości, nie były jego decyzją czuł, że to określenie do niego pasuje. Czuł, że ludzie mogą go nienawidzić za wszystko, zniósłby wszystko. Jednak miał swój honor i nie miał zamiaru przyznać się do winy. Nie tak wychował go ojciec. Od urodzenia był szkolony na bezuczuciowego drania, który zakodowane miał tępienie szlam. Znał gniew i nienawiść, nigdy nie poznał prawdziwej miłości i przyjaźni. Przywykł do tej brutanej rzeczywistości i wiedział, że nigdy nie będzie w stanie tego zmienić. Jednak jego nienawiść do ojca wzrosła jeszcze bardziej, bo z jego powodu nazywany był teraz zdrajcą.

- Wyjdę kiedy będę miała ochotę, Malfoy. A teraz odsuń się, bo nie mam zamiaru marnować ani sekundy dłużej w twoim towarzystwie. - powiedziała z pogardą, jednak dalej nie ruszyła się ani o krok. Blondyn spojrzał na nią pustymi oczami, uśmiechnął się ironicznie i zrobił jeszcze jeden krok w jej stronę. Teraz ich twarze dzieliła odległość paru centymetrów. Patrzyli sobie w oczy jakby toczyli jakąś niewidzialną dla innych wojnę. Hermiona stwierdziła, że nie ustąpi i z zawzięzie wpatrywała się w stalowe tęczówki chłopaka. Coś kazało jej walczyć, nie poddać się, tak jak by zależało od tego całe życie. Wiedziała, że jeżeli teraz spuści wzrok to on wygra, a ona nie mogła do tego dopuścić. Nienawidziła go całym sercem, miała ochotę podnieść szybko ręce, opleść w około jego szyi i trzymać tak długo, aż przestanie oddychać. Niewiele brakowało, żeby tak postąpiła jednak nagle blondyn się odsunął. Rzucił w jej stronę jeszcze szybkie spojrzenie i powiedział do kolegów:

- Chodźcie chłopaki, bo jeszcze chwilę a zarazimy się czymś od nich - Usłuszał wredny śmiech kolegów i uśmiechnął się sam do siebie.

Przechodząc koło dziewczyn, szturchnął Hermionę ramieniem i szepnął jej do ucha:

- Jeszcze się policzymy, Granger. - Powiedział to takim głosem, że Gryfonce przeszły dreszcze i cała odwaga nagle z niej uleciała. Pomimo tego, że go nienawidziła nadal się go bała. Jednak wiedziała, że nie może dać mu tego poznać.

- Kretyni, co? Chodź, napijemy się, bo aż mi w gardle zaschło - powiedziała ruda i wypuściła głośno powietrze.

Hermiona mimo złego humoru uśmiechnęła się do niej i podeszły razem do stołu, gdzie stały przekąski i mnóstwo butelek z piwem. Wzięły sobie po jednym i zaczęły rozmawiać. Po chwili dziewczyna poczuła, że ktoś się na nią patrzy. Rozejrzała się i zobaczyła jak nieznajomy jej chłopak rozmawia z kimś kawałek dalej, jednak jego oczy były skierowane w jej stronę. Jego wzrok spowodował, że Gryfonka się zarumieniła. Nie było w tym nic dziwnego, ponieważ chłopak był bardzo przystojny. Był wysoki, miał czarne włosy, które sterczały w uroczym nieładzie, a po sylwetce było widać, że często odwiedza siłownie. Kiedy tak patrzył na nią, poczuła dziwne ukucie w brzuchu, co spowodało, że w końcu odwróciła wzrok.

- A co ty taka rumiana? - zapytała zaskoczona Ginny.

- Nie odwracaj się. Jakiś chłopak się ciągle na mnie patrzy - nie zdążyła dokończyć, a ruda już stała plecami do przyjaciółki i wpatrywała się chłopaka, który mogłby urodą pokonać niejednego boga.

- Mmm, niezłe ciacho. Kto to? Nie widziałam go wcześniej. - powiedziała do brązowookiej i pokiwała głową z uznaniem.

- Nie mam pojęcia, ale idzie tutaj! - odpowiedziała szybko i zaczynała obmyślać plan ucieczki. Chłopak był dla niej tak przystojny, że aż bała się z nim rozmawiać.

- Cześć dziewczyny, jestem Jacob. Jestem nowy, będę uczył się tutaj na siódmym roku. - Hermiona czuła, że zaraz się rozpłynie, kiedy usłyszała jego męski głos a jego oczy, w kolorze błękitu wypalały dziurę w jej tęczówkach.

- Eee, cześć - wybąknęła Hermiona i zaklęła w duchu, że jednak to drugie piwo wcale jej nie pomogło. Od kiedy tak reagowała na chłopaków? Przecież to niedorzeczne! Musi się wziąć w garść, bo jeszcze moment a zrobi z siebie kompletną idiotkę.

- Mam na imię Hermiona, to jest Ginny. Ja też jestem na siódmym roku, a moja przyjaciółka na szóstym. Do jakiego domu cię przydzieli? - dobrze, Hermi, dobrze, pomyślała sama do siebie, że udało jej się sklecić jakieś zdanie i podtrzymać rozmowę.

- Do żadnego, wraz z innymi, którzy zdecydowali się przenieść do Hogwartu mamy wspólne dormitorium na piątym piętrze. Całkiem tutaj u Was przytulnie. - powiedział i uśmiechnął się rozbrajająco. Hermiona właśnie zdała sobie sprawę, że podczas uroczystej kolacji był dostawiony jeden stół, jednak pomyślała, że to z powodu dużej ilości pierwszorocznych.

- Tak, nam też bardzo się tutaj podoba. Cieszę się, że zdecydowaliście się kontynuować naukę u nas. Mamy dobrze przeszkolonych specjalistów w różnych dziedzinach magii, więc poziom naszej ... EJ! - Ginny nie dała jej dokończyć, szturchnęła ją pod żebro i spojrzała na nią w stylu "Zaraz go zanudzisz na śmierć!".

- Tak, tak, ale mamy też dużo imprez i zawsze się dobrze bawimy, prawda Hermiono? - powiedziała przez zęby ruda, niespuszczając z przyjaciółki znaczącego spojrzenia

- Taaaak, a jak podoba ci się impreza? Poznałeś już dużo ciekawych osób? - powiedziała brązowooka, na co Ginny westchnęła ciężko i czując, że jej kumpela zaraz całkowicie się pogrąży swoimi staromodnymi tekstami.

- Jasne, tutaj są sami świetni ludzie. Tyle przeszliście a dalej potraficie się śmiać i żartować. Jednak nadal mam nadzieje spotkać sławnego Harrego Pottera. Widziałyście go gdzieś? - zapytał przyjaźnie chłopak. W tym samym momencie z tłumu wyłonił się Wybraniec.

- Harry, podejdź proszę! Chcę, żebyś kogoś poznał. - krzyknęła Ginny, a chłopak podszedł z uśmiechem na ustach.

- Harry, to Jacob, przeniósł się do nas i będzie się uczył na siódmym roku. Jacob, to jest Harry. Chyba nie muszę nic więcej mówić - powiedziała ruda, na co zielonooki oblał się rumieńcem. Pomimo swojej sławy, nadal był bardzo skromny i nigdy nie chciał, żeby z tego powodu ktoś go lepiej traktował.

- Cześć Jacob, miło cię poznać

- Nieee, to mi miło poznać w końcu człowieka, który uratował nasz świat. Wielkie gratulację! - krzyknął czarnowłosy i uścisnął mu mocno rękę.

Dziewczyny zostawiły chłopaków samych, żeby mogli porozmawiać i podeszły z powrotem do stołu.

- Co to miało być?! - krzyknęła Ginny, kiedy odsunęły się na bezpieczną odległość. - Co to za gadka starej panny?!

- Nawet nic nie mów - Hermiona zarumieniła się, spuściła wzrok i sięgnęła po piwo. Drugi raz tego samego wieczoru wypiła na raz całe piwo. Zaszumiało jej lekko w głowie.

- Hej dziewczyny, chcecie trochę? - wpadł między nimi Ron, trzymając butelkę Ognistej Wiski.

- Dawaj - Brązowooka złapała szybko za szyjkę i zrobiła parę dużych łyków, po czym spojrzała na przyjaciół. Ginny patrzyła na nią ze zdziwieniem, a Ron uśmiechnął się głupkowato. Widać było, że sam nie należał do natrzeźwiejszych.

- Hermiono, może trochę przystopujesz? - powiedziała ruda głosem swojej matki. Hermionie zaczęło się już lekko kręcić w głowie, więc zaśmiała się tylko i pociągnęła znów kilka łyków.

Ginny kłóciła się z bratem, po co dawał dziewczynie tą butelkę i kiedy skończyła, zauważyła, że nie ma przyjaciółki w pobliżu. Wiedzą w jakim stanie już jest Gryfonka zaczęła jej szukać. Nagle usłysza w gwizdy i krzyki. Podbiegła do miejsca zamieszania i zobaczyła na stolę dziewczynę, która w rytm muzyki wiła się w dziwnym tańcu, jedną rąką krążąc po ciele, a drugą trzymając już pustą butelkę po alkoholu. Nie zastanawiając się długo podbiegła do przyjaciółki i ściągnęła ją siłą ze stołu.

- Złaź natychmiast! Zaprowdzę cię do pokoju. Jutro mi podziekujesz. - pożegnały je niezadowolone okrzyki płci męskiej.

- Gdzie jest Twoje dormitorium? - zapytała ruda, kiedy wyszły na cichy korytarz

- Taaam, naaa piątyyym pięęętrze - Hermiona zaczęła bełkotać.

Ginny przerzuciła sobie rękę przyjaciółki za szyję i szły powoli korytarzami. Hermiona przez całą drogę próbowała coś śpiewać, jednak co chwilę przeszkadzała jej czkawka

- Oho, jutro będziesz płakać. Masz jeszcze ten eliksir na kaca? - zapytała z troską rudowłosa

- Mam, maaaam, nie przejmuj się. Wszyskoooo jest w porząsiu - zabęłkotała Hermiona, na co Ginny tylko westchnęła

Kiedy dotarły pod drzwi dormitorium, Hermiona wypowiedziała hasło. Na szczęście nie była aż tak pijana.

- Dasz sobie radę? Czy ci pomóc? - zapytała ruda, chociaż wiedziała, że przyjaciółka i tak nie będzie chciała pomocy

- Dam raaaaadę. Dziękuje Ginny. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką - wydukała Hermiona i pocałowała rudą w nos

- Dobra, idę. Powodzenia! - zaśmiała się Ginny i ruszyła w stronę wieży Gryffindoru.

Hermiona weszła powoli do Pokoju Wspólnego. Czuła, że musi się najpierw wykąpać zanim położy się spać, więc zaczęła obchodzić powoli pomieszczenie. Kiedy zajrzała do wszystkich pokoi i wiedziała gdzie jest jej sypialnia a gdzie łazienka, wzięła ręcznik i zamknęła się w łazience.

Nalała sobie ciepłej wody do wanny, wlała trochę olejku, który znalazła w szafce i starała się odprężyć. Z minuty na minutę czuła się coraz bardziej trzeźwa, aż w końcu postanowiła wziąć zimny prysznic, co postawiło ją trochę na nogi. Kiedy skończyła, zaklęła pod nosem, przypominając sobie, że zapomniała wziąć szlafroka z sypialni. Zawinęła się tylko ręcznikiem i śmiało wyszła do pokoju wspólnego.

- MALFOY!?

- GRANGER?!

- O NIE NIE NIE NIE NIE - zaczęła krzyczeć ewakuując się do swojej sypialni. Szybko zamknęła za sobą drzwi i rzuciła się na łóżko. Jakie jest prawdopodobieństwo, że Ślizgonem, z którym miała mieszkać jest właśnie Malfoy? Przecież to niemożliwe. Prefektami Naczelnymi zostają tylko osoby, które mają prawie same Wybitne albo ich zachowanie jest nienaganne. Ani jedno ani drugie nie pasowało jej do Malfoya. Kiedy tak myślała i myślała, poczuła, że zaczyna odpływać i zapadła w głęboki sen.

***

Obudził ją niewyobrażalny ból głowy. Czuła jak by dzień wcześniej stado zwierząt przebiegło jej po czaszce. Ledwo udało jej się podnieść z łóżka i poszukać małej buteleczki ukrytej w nierozpakowanej jeszcze torbie. Odkorkowała i szybko wypiła zawartość. W ciągu paru sekund poczuła jak cały kac opuszcza jej ciało. Niestety eliksir nie działał na kaca moralnego. Kiedy przypomniało jej się co wyprawiała, rzuciła się z powrotem na łóżko i zakryła głowę poduszką. Nagle wróciło kolejne wspomnienie

- MALFOY!

Szybko wyskoczyła z łóżka i wybiegła do Pokoju Wspólnego. Rozejrzała się po nim, stwierdzając, że nikogo w nim nie ma, więc szybko podbiegła do jedynych drzwi, których nie udało jej się wczoraj otworzyć. Zapukała donośnie

- Malfoy otwieraj! - krzyczała i waliła zarazem w drzwi. Miała nadejść kolejna fala uderzeń, jednak usłyszała chrzęst zamka

- Czego chcesz? - Drzwi otworzył zaspany ślizgon. Patrzył się na nią jak na wariatkę. Hermiona zlustrowała go od góry na dół. Nie dało się nie zauważyć, że Draco nie był już chłopcem. Stał przed nią tylko w czarnych spodniach od piżamy. Widać było, że nie marnował czasu w wakacje i był bardzo aktywny fizycznie. Gdyby Hermiona tak bardzo go nienawidziła, być może nawet zawstydziłaby się pod jego wzrokiem, jednak uczucia jakimi go darzyła były tak negatywne, że spojrzała mu tylko gniewnie w oczy.

- Co ty tutaj robisz?! - krzyknęła, aż poczerwieniała ze złości. Stała z zaciśniętymi pięściami w samym ręczniku. Nie pomyślała nawet, żeby czymś się okryć. Draco to również zauważył. Tak na prawdę nigdy nie pomyślał, że ta głupia kujonka może mieć takie kształty.

- Jeszcze raz mnie zapytasz co ja tu robię to chyba oszaleje. Masz jakiś inny zestaw pytań? - zapytał z drwiną

- Dlaczego niby TY, głupi i argonacki matoł został Prefektem Naczelnym? - powiedziała przez zęby

- Widocznie na to zasłużyłem - odpowiedział z wymuszonym uśmiechem. - A teraz daj mi spokój – syknął i zatrzasnął jej drzwi przed nosem.

„To będzie zły dzień” pomyślała Hermiona. Wiedziała, że w tej chwili więcej się nie dowie, postanowiła zacząć szykować się na zajęcia. Wróciła do pokoju, wyciągnęła szlafrok i zdecydowała wziąć długą kąpiel, ponieważ zegarek pokazywał, że do śniadania zostało jej półtorej godziny. Po wyjściu z wanny poczuła, że złość powoli z niej uleciała, a zastąpiło je inne. Radosne ukucie w brzuchu i oczekiwanie na pierwsze zajęcia. Hermiona zawsze była bardzo ambitna i na wszystkich lekcjach słuchała uważnie. Sprawiało jej niezwykłą radość, kiedy coraz bardziej zgłębiała tajniki magii. Z uśmiechem na ustach wyciągnęła kosmetyki i zrobiła delikatny makijaż. Włosy wysuszyła i ułożyła w luźny kok. Wróciła do swojego pokoju i uporządkowała rzeczy z kufra w szafie, po czym wyciągnęła swoje ulubione dopasowane dżinsy oraz białą, luźną bluzkę. „Może nie będzie jednak to taki zły dzień?” pomyślała i uśmiechnęła się sama do siebie, po czym ruszyła w stronę Wielkiej Sali na śniadanie.

Malfoy w czasie, gdy Hermiona szykowała się na pierwsze zajęcia leżał na łóżku i wpatrywał się w sufit. Słyszał jak Gryfonka krząta się po łazience i czekał, aż całkowicie opuści dormitorium. Nie miał ochoty znów słyszeć jej pretensji. Sam zdążył przetrawić wiadomość, że będą dzielić pokój wspólny już dzień wcześniej, podczas spotkania z dyrektorem. Był tak wściekły, że mało brakowało a rzuciłby jakim zaklęciem w uśmiechniętego Dumbledora. Jednak równie zdenerwowana współlokatorka poprawiła mu trochę humor. Przynajmniej nie jest sam w tej beznadziejnej sytuacji. Mimo to oddałby wszystko, aby dyrektor zmienił zdanie. Ale tym pewnie zajmie się szlama, pomyślał i usłyszał jak zamykają się wejściowe drzwi. Spojrzał na zegarek. Zostało 20 minut do śniadania. Zdąży. Wstał szybko z łóżka, przygotował sobie ubrania i wszedł pod szybki prysznic. Kwadrans później był już gotowy do wyjścia. Nałożył na twarz swój ironiczny uśmiech i ruszył w kierunku wielkiej Sali. Po drodze spotkał paru kolegów z domu z którymi zbił piątkę, aż dotarł w końcu na śniadanie. Przez cały czas czuł na sobie wzrok dziewczyn, które wzdychały na jego widok. Nie wszystkie nosiły zielone barwy, co dostrzegł blondyn z rozbawieniem. Wiedział, że wygląda dobrze. Miał już 18 lat, jego chłopięce rysy twarzy poszły w zapomnienie, na których miejscu pojawiła się twarz młodego mężczyzny. Zarysowaną szczękę otaczał 2dniowy zarost, który dodawał mu zadziorności. Twarz nabrała męskich rysów i wyciągnęła się, co spowodowało, że jego stalowoszare oczy stały się większe. Włosy miał dość krótkie, jednak zostawił odpowiednią długość, aby po ułożeniu wydawały się w nieładzie. Draco puścił oczko do przechodzącej Krukonki, która wpatrywała się w niego z wypiekami na twarzy i nareszcie udało mu się dotrzeć do stołu, przy którym siedzieli jego koledzy.

- Draco, w końcu jesteś! – krzyknął Zabini i podał mu rękę. – Wczoraj się tak szybko zmyłeś. Myślałem, że za mocno dałeś w palnik, jednak wyglądasz jak młody bóg! Zdradź nam swój sekret – i uśmiechnął się do niego irocznicznie

- Stary, to nie czas i miejsce – odpowiedział ze śmiechem, nakładając sobie jedzenie na talerz

- Ron, nie tak łapczywie! – upomniała przyjaciela brązowowłosa. Jednak serce jej się radowało widząc wszystkie najbliższe jej osoby przy jednym stole. Harry zaśmiał się cicho widząc jak rudy zadławił się jedzeniem na reprymendę Hermiony. Kiedy dziewczyna skończyła jeść i opowiadać przyjaciołom o dormitorium, zdecydowała udać się do swojego pokoju po książki na pierwsze zajęcia.

- Zobaczymy się zaraz na zajęciach! – krzyknęła odchodząc i pomachała im na pożegnanie.

Brązowowłosa szybko ruszyła w stronę drzwi wyjściowych i znów zderzyła się z przeszkodą

- Znowu, Granger?! Czy ty nie umiesz chodzić? Zaczynam podejrzewać, że robisz to specjalnie – wysyczał Malfoy i spojrzał gniewnie na Gryfonkę

Hermiona szybko otrząsnęła się z szoku i jej wyraz twarzy przyjął kamienną maskę.

- Nienawidzę cię, ale to już wiesz, więc przejdę do konkretów. Rozmawiałam dzisiaj z dyrektorem. Są w trakcie remontu dawnego piętra dla prefektów. Jeżeli przez miesiąc będziemy żyć w zgodzie, będziemy mogli przenieść się do osobnych dormitoriów. Więc zamknij gębę i nie nawal, bo inaczej będziemy musieli znosić się aż do końca szkoły, a jak się domyślam, nie chcesz tego tak samo jak i ja.

Dziewczyna odczekała trzy sekundy patrząc ze złością w oczy blondyna i ruszyła w kierunku wyjścia, dochodząc do wniosku, że Ślizgon nie ma już nic więcej do powiedzenia. Z każdym krokiem w kierunku dormitorium miała coraz lepszy humor. To tylko miesiąc. Na pewno wytrzymają te 30 dni bez kłótni w miejscach publicznych. Kiedy dotarła na miejsce, szybko zabrała potrzebne książki i udała się w stronę lochów, gdzie czekały ją zajęcia z eliksirów. Cały jej dotychczasowy humor uleciał, gdy pod salą dowiedziała się, że uczyć ich będzie w dalszym ciągu Snape. Hermiona spojrzała na zegarek i ujrzała, że wskazówki zegarka wybijają pełną godzinę. W tym samym czasie drzwi otworzyły się na rozcież i wszyscy ujrzeli w nich znienawidzonego nauczyciela. Spojrzał na nich z wyższością i machnął peleryną zawracając w stronę swojego biurka, co uczniowie odebrali jako zaproszenie do środka. To były jedyne zajęcia, gdzie wszyscy studenci bez słowa i w pośpiechu przekraczali próg drzwi aby nie rozzłościć, już i tak zawsze wściekłego, nauczyciela.

Hermiona usiadła obok Luny, która uśmiechnęła się do niej zadowolona. Wszyscy wiedzieli, że praca z brązowowłosą nie jest prosta, ale zawsze przynosi dobrą ocenę.

- Na ostatnim roku zadania podzielone są na dwie części, a dokładnie dwa semestry. Będą to dwa oddzielne projekty, którymi będziecie zajmować się w dwuosobowych grupach. Dobór partnera pozostawiam wam.

Dało się usłyszeć jak wszyscy oddychają z ulgą. Na poprzednim roku Snape podzielił ich wedle swojego uznania, a fakt, że Gryfoni mieli zajęcia ze Ślizgonami, o mało nie skończyło się katastrofą.

- Pierwszym zadaniem będzie uwarzenie eliksiru miłosnego. Zajmie wam to dokładnie tyle czasu ile pozostało do przerwy świątecznej, więc radziłbym wziąć się porządnie do pracy. Dokładne instrukcje i składniki znajdziecie na 587 stronie w waszym podręczniku. Wszystko co potrzebujecie znajdziecie w składziku. Możecie zaczynać. Jeżeli będą jakieś pytania, będę tutaj. Jednakże – powiedział Snape przez zęby. – Mam nadzieję, że będzie ich jak najmniej.

Hermiona czuła, że ma wypieki na twarzy. Uwielbiała długoterminowe zadania, w które trzeba się zaangażować oraz używać swojej cierpliwości oraz determinacji.

- To co? Idziemy skompletować nasze składniki? – zapytała Luna, zauważając, że Hermiona jest już w swoim świecie. Nie zdążyła dobrze skończyć zadania, a brązowowłosa już kartkowała książkę w poszukiwaniu listy.

- Mam! O jej, trochę tego jest. Trudno, chodźmy, zanim zrobi się kolejka.

W składziku już kręciło się parę osób. Hermiona szybko stanęła przy najdalej schowanej półce, zajmując tym samym strategiczne miejsce.

- Ja będę szukać, wyjmować i podawać tobie, a ty zanoś to do naszej ławki, dobrze? – było to pytanie, jednak Luna odniosła wrażenie, że Hermiona nie przyjęłaby odmowy.

- Tak jest! – odpowiedziała blondynka i zasalutowała koleżance, na co brązowooka uśmiechnęła się do niej i od razu wpadła w wir pracy. Po chwili już nawet nie odwracała się w stronę Luny, tylko wyciągała rękę, by w tym samym czasie szukać wzrokiem już kolejnych składników. Po pewnym czasie poczuła, że jest coś nie tak i spojrzała na koleżankę, kiedy ta odbierała od niej fiolkę z krwią smoka.

-MALFOY!!! Do jasnej cholery, czy ty sobie robisz ze mnie jakieś żarty!?

- Ojeeeej, to ty? Nie miałem pojęcia. Myślałem, że to Zabini podaje mi składniki. Co za pomyłka. – powiedział blondyn i uśmiechnął się z satysfakcją

- TY… TY… TY… - Hermiona robiła się coraz bardziej czerwona i zaczęła ściskać swoją różczkę, aż zbielały jej palce

- Panno Granger! Czy pani coś więcej do powiedzenia, czy dalej się będzie tak pani jąkać? – powiedział Snape stając w drzwiach. – Proszę odłożyć tą różczkę i wziąć się wreszcie za zadanie, bo zostało wam tylko 30 minut na skompletowanie składników.

Kolor skóry Hermiony z bordowego zmienił się na trupioblady. Nie zdąży. Czuła, że nie zdąży. Nie wiedziała ile składników podała Malfoyowi, dodatkowo była pewna, że Snape wspomni dyrektorowi o całej sytuacji.

- Spokojnie Hermi, brakuje nam już tylko czterech składników. Wiem gdzie są, więc zaraz je przyniosę, a ty idź usiądź – powiedziała Luna, kiedy zobaczyła, że jej przyjaciółka zaraz dostanie zawału serca. Uśmiechnęła się do niej łagodnie, pogłaskała ją po ramieniu i szybko wskoczyła w tłum w celu dostania się do potrzebnych składników

- Oddychaj – powiedział do niej Harry, kiedy usiadła już w ławce. Spojrzała na niego i zobaczyła w jego oczach niepokój i troskę. – Czemu aż tak bardzo wyprowadziło cię to z równowagi? – Hermiona skróciła swojemu przyjacielowi rozmowę z dyrektorem.

- Przecież on też nie chce z tobą mieszkać. Więc po co to robi? – zielonooki zastanawiał się na głos. – Przecież to bez sensu.

- Wiem, Harry. Co mam zrobić? Nie jestem w stanie całkowicie go unikać. Nie teraz, kiedy prawie wszystkie zajęcia mamy razem, a dodatkowo czekają mnie wspólne spotkania prefektów. Co mam zrobić? – powtórzyła pytanie, jednak już było ono skierowane tylko do samej siebie. Nie miała pojęcia jak powstrzymać Malfoya przed stwarzaniem takich sytuacji. Poza tym, naprawdę nie wiedziała dlaczego on to robi. Przecież jej nienawidził, więc tak samo jak ona na pewno chciał zmienić pokój.

Ostatnie 15 minut zajęć omawiały z Luną plan na cały semestr. Hermiona rozmawiając o nauce uspokoiła się trochę i była gotowa na kolejne zajęcia. O dziwo do końca wszystkich zajęć tego dnia nie miała już „przyjemności” spotkania się z Malfoyem oko w oko. Po ostatniej lekcji dziewczyna zostawiła książki w pokoju i udała się od razu do biblioteki. Wiedziała, ze jeżeli będzie pracować ciężko od początku to na koniec przyniesie jej to bardzo dobre wyniki. Po wielu godzinach pisania prac i nauki, Hermiona spojrzała na zegarek.

- O cholera! – wykrzyknęła, kiedy zrozumiała, że za 20 minut zaczyna się spotkanie prefektów.

Spakowała wszystkie rzeczy szybko do torby i wybiegła na korytarz. Biegła ile sił w nogach, jednak setki schodów, które musiała pokonać, wcale nie ułatwiały jej zadania. Kiedy dobiegła do Sali właśnie drzwi się zamykały.

- NIE!!! – krzyknęła Hermiona i całym ciałem wpadła do pomieszczenia przez jeszcze delikatnie uchylone drzwi. Nie zdążyła wyhamować i z całej siły poleciała rękami w przód wprost pod nogi dyrektora. Leżała tak parę sekund, próbuj zapaść się pod ziemie. Jednak doszła do wniosku, że czas zmierzyć się ze wstydem.

- Panno Granger? Wszystko w porządku? – zapytał Dumbledore i wyciągnął do niej rękę. Wszyscy parsknęli śmiechem, a Hermiona zrobiła się jeszcze bardziej czerwona

- Tak, przepraszam bardzo dyrektorze, nie chciałam się spóźnić – powiedziała cicho Hermiona i kiedy stała już na własnych nogach, spuściła głowę ze wstydu.

- Idealnie na czas, panno Granger. A teraz proszę usiąść – uśmiechnął się do niej i wskazał ręką za jej plecy. Kiedy się odwróciła, zobaczyła prefektów oraz prefektów naczelnych ze wszystkich domów, część nauczycieli oraz kilkoro uczniów, których nie znała. Szukała miejsca wzrokiem i dojrzała wolne krzesło przed Malfoyem. Westchnęła i ruszyła na miejsce. Wszyscy przyglądali jej się ze śmiechem na ustach.

- Dobrze, więc korzystając z okazji, że już wszyscy jesteśmy – tutaj uśmiechnął się znacząco do Hermiony – chciałbym was wszystkich serdecznie przywitać. Jeżeli pozwolicie, przedstawię wam teraz plan na rok szkolny. – Powiedział dyrektor i zrobił krótką przerwę. – Zacznę od przyjemności. W tym semestrze przeprowadzimy dwa bale. Pierwszym z nich będzie impreza zorganizowana z okazji wygranej wojny, która odbędzie się w Halloween. Drugą będzie bal Bożonarodzeniowy, tuż przed wyjazdem uczniów do domów na święta. W kolejnym semestrze również przewidujemy bal, jednak będzie on zorganizowany tylko dla uczniów ostatniej klasy, w ramach uczczenia ukończenia szkoły. – Starzec uśmiechnął się szczerzej i rozejrzał się po sali. – Przejdźmy teraz do obowiązków. Każdy bal jednakże trzeba zorganizować. I właśnie do tego będziecie potrzebni wy, moi kochani. Podział zadań każdy z was dostanie na kartkach, które rozdam na końcu zebrania. Kolejną sprawą są patrole… - dyrektor mówił zwięźle i interesująco, jak na doskonałego mówce przystało. Kolejna godzina omawiania obowiązków minęła niesłychanie szybko. Hermiona przez cały czas notowała, nie spuszczając kartki z oczu.

- Ostatnią sprawą jest integracja. Jak widzicie, są wśród nas osoby, które nie uczęszczały wcześniej do naszej szkoły. Jestem niezmiernie dumny, że postanowili zmienić swoje miejsce edukacji na Hogwart. Witam was po raz kolejny. – Dyrektor skłonił się delikatnie a wszyscy zabili brawo. – Prefekci, teraz proszę was, abyście zadbali o komfort naszych nowych studentów. Pokazali im szkołę, zajęcia oraz naszą tradycję. Każdy z was wylosuje zaraz jedną osobę, nad którą będzie sprawował opiekę. Przygotowałem już wcześniej koszyczek z nazwiskami. Zapraszam, po kolei.

Profesor McGonagall czytała listę prefektów. Każdy podchodził, losował osobę i siadał obok niej w ławce.

- Hermiona Granger – usłyszała brązowowłosa i przez chwilę poczuła się jak na pierwszym roku. Uśmiechnęła się do siebie i podeszła do koszyczka. Wyciągnęła jeden z trzech ostatnich papierków i rozwinęła go. Imię wydawało jej się znajome. Podała je McGonagall.

- Jacob Hall – powiedziała profesor i rozejrzała się. Z ostatniej ławki wyłonił się czarnowłosy chłopak, którego dziewczyna poznała dzień wcześniej. Zarumieniła się na jego widok.

- Cześć – niebieskooki podał jej rękę i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Cześć – powiedziała Gryfonka i zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Przypomniało jej się jaka była wczoraj wstawiona i czy nowopoznany chłopak to pamięta.

Usiedli obok siebie w ławce. Nowy cały czas siedział bokiem i wpatrywał się w profil Gryfonki. Hermiona czuła, że jej twarz zaraz wybuchnie.

Draco siedząc tuż za brązowowłosą cały czas przyglądał się tej niezręcznej scenie. Nigdy nie widział, żeby była tak zawstydzona. Właściwie chyba nigdy nie widział jej w innym stanie niż złości. Usłyszał swoje nazwisko i podszedł powoli do profesor. Wylosował nazwisko i po chwili ujrzał jak ku niemu zbliża się wysoka, blondwłosa piękność. Uśmiechnął się do siebie i pomyślał, że jednak ten rok nie będzie taki do końca zły.

Usiedli koło siebie w ławce, po czym dziewczyna zarzuciła sobie nogę na nogę i mrugnęła do niego.

- Więc, Caroline, na pewno nie będziesz żałowała, że los wybrał właśnie mnie na Twojego opiekuna – powiedział to tak głośno, by usłyszała to Hermiona. Właściwie nie wiedział po co to zrobił, ale czuł satysfakcję. Jednak brązowowłosa, usłyszawszy to zdanie przewróciła oczami i uśmiechnęła się do swojego towarzysza.

- Jacob, od czego chciałbyś zacząć swoje zwiedzanie? – zapytała kokieteryjnie Gryfonka.

- Hm.. Może od twojej sypialni? – zapytał czarnowłosy i zmrużył oczy.

Usłyszała za sobą głośny kaszel, wręcz jak by ktoś się dusił i zaśmiała się po cichu. Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i powiedziała po cichy tak, by już nikt inny ich nie słyszał:

- Ja nie z tych przyjacielu, ale bardzo mi schlebiasz. Może zaczniemy od Wielkiej Sali? Za pół godziny zaczyna się kolacja.

- Pewnie, już nie mogę się doczekać – powiedział, rozłożył się na krześle i założył ręce za szyje, czekając na koniec zebrania. 

***

Wiem, że nie jest jeszcze nawet DOBRZE, ale wiem także, że z rozdziału na rozdział będzie coraz lepiej. Mam problemy ze zrobieniem akapitów, nie wiem czym to jest spowodowane, bo kiedy wklejam tekst już tutaj, wszystko mi się formatuje i wygląda jak wygląda. 

Tekst jest dłuższy, mam nadzieje, że są postępy. 

Nadal czekam na każdą opinie. Każda z nich jest dla mnie ważna. 

Tak więc jeżeli przeczytałeś/łaś, podziel się swoimi myślami. 

Buziaczki!